życie (730)

Kiedy wychodzę na ulicę, pierwsze, co mi przychodzi do głowy, to eksterminacja.

I w sumie chuj z tym krajem, ludzie tutaj to bestie zanim zdążą Cię poznać, już pierdolą jaki jesteś.

Aż któregoś dnia pojmujesz nagle, że całe twoje życie jest ohydne, nie warte zachodu, jest horrorem, czarną plamą na białym polu ludzkiej egzystencji. Pewnego ranka budzisz się z lękiem, że będziesz żyć.

Był człowiekiem niewątpliwie wykształconym, ale inteligencję miał jak ogródek japoński, niby mostek, dróżki, wszystko piękne, ale bardzo ograniczone i do niczego.

Są w życiu piękne chwile, tak piękne jak kwiaty z pól. Najpierw dają szczęścia krople, a potem łzy i ból...