ból (104)

Wszystko mnie boli i zionę nienawiścią do wszystkiego.

Są takie cierpienia, których nie powinno się uśmierzać. Trzeba się z nimi uporać, trzeba się nawet z nimi pogodzić.

Wyrwij me serce i wyrzuć, spal, potnij, nakłuj, zjedz! Cokolwiek. Już go nie potrzebuje.

I jak tu się nie martwić? Osoby, na których nam najbardziej zależało, najzwyczajniej w świecie odwróciły się od nas odchodząc i sprawiając nam tym ból. Od dawien dawna nie wracają. Zadajemy sobie jedno pytanie: Czy one kiedykolwiek do nas wrócą? A jeśli nawet to zrobią, to czy będą dla nas tymi samymi wspaniałymi osobami, którymi były dawniej?

Poza tym jest na świecie taki rodzaj smutku, którego nie można wyrazić łzami. Nie można go nikomu wytłumaczyć. Nie mogąc przybrać żadnego kształtu, osiada cicho na dnie serca jak śnieg podczas bezwietrznej nocy.