cierpienie (106)

Czas leczy rany, taa, chuja jest w tym prawdy. Każdy dzień od tamtej chwili niczego nie jest warty.

Kiedy coś znaczy zbyt wiele, to może też za bardzo zranić.

Teraz nie jestem w stanie wypowiedzieć Twojego imienia bez uczucia paraliżującego bólu.

Najgorzej jest udawać przed samą sobą. Obiecujesz, że od jutra wszystko się zmieni, mija tydzień, a Ty nadal stoisz w tym samym miejscu, a Twoje rany nie zabliźniły się ani trochę. Wmawiasz sobie, że jest lepiej, że tym razem odpuścisz. Unosisz głowę do góry i połykasz łzy, bo masz dość bycia słabą, chociaż wewnętrznie cała się trzęsiesz i nie ma już w Tobie nic co walczy. Próbujesz sprzedać wszystkim bajkę o byciu szczęśliwym, a w rzeczywistości modlisz się, aby ktoś Cię odciął od tego bólu jak od respiratora.

Czuję, że mi przeszło. ale zaczynam wątpić, gdy tylko Cię widzę.