nienawiść (17)

Nawet jeśli znikniesz, tak po prostu, z dnia na dzień, z minuty na minutę, zawsze będziesz w moim sercu. Nawet, jeśli między nami pojawi się huragan słów, które wszczepią się w nasze tkanki sprawiając ból, Ty zawsze będziesz główną i przewodnią myślą w moim umyśle. Nawet jeśli nie będziesz chciał mnie znać, będziesz mówił, że to nie to, że nasz związek jest pomyłką, a ja byłam tylko błędem, nie będę miała Ci tego za złe. Pewnie pomyślisz sobie Dziwna i odejdziesz, ale wiedz, że gdyby nie Ty, wciąż ukrywałabym się w cieniu, nie miałabym odwagi pokazać światu uczuć, które tak długo w sobie tłumiłam. Mogę Cię znienawidzić tak jak Ty mnie, jednak zawsze kochać Cię będę bardziej. Paradoks za paradoksem, który sprawił, że miłość zaczęła wypiętrzać się przed moimi stopami, a ja, małymi kroczkami będę wspinać się na tą górę, która na każdym kroku, szykować nam będzie nowe niespodzianki.

Nie da się ignorować kogoś, kogo się kocha, niezależnie od tego, jak bardzo się starasz. Gdy serce odrzuca rozsądne argumenty, wkracza miłość, i nie ważne, ile jest powodów, żeby nienawidzić. Czyż to nie znak, że miłość, w każdym kształcie i formie, jest odpowiedzią na nasze pytania, lekarstwem na nasze troski?

Myślę, że to nic trudnego nienawidzić ludzi. Sztuką jest ich kochać. Mimo wszystko. A ponieważ nienawiść najczęściej bierze się ze strachu, braku akceptacji i niewiedzy, miłość jest przepięknym aktem odwagi.

Obojętność boli bardziej NIŻ NIENAWIŚĆ

Dziwisz mi się że czasem się gubię? A utknij pomiędzy kocham a nienawidzę.