o życiu (1762)

Poczołgałam się z powrotem do łóżka i naciągnęłam prześcieradło na głowę. Ponieważ jednak przepuszczało światło, wtuliłam twarz w poduszkę, żeby stworzyć złudzenie, że jest noc. Zastanawiałam się nad tym, czy nie należałoby może wstać, ale nie mogłam znaleźć żadnego powodu. Nic na mnie nie czekało.

Zawsze uśmiechaj się do życia przecież kiedyś musi się zrewanżować...

Jeżeli każdy ma swój świat, i swoje kredki, to ja dostałam ołówki.

Świat stoi na oszustwie, a życie jest złudzeniem.

Nie można przecież wciąż być uprzejmym i towarzyskim. Po prostu nie można nadążyć.