rozstanie (101)

Smutno jest zdać sobie sprawę z tego, że tym, których kochamy, będzie lepiej bez nas.

Naprawdę sądziłam, że będziesz dobry do poskładania mnie. W efekcie popsułeś wszystko jeszcze bardziej.

Już nie zaśpiewam o miłości bo cię nie kocham, kocham, kocham. Nie chcę zachodów słońca po całości bo cię nie kocham, kocham, kocham. I nie chcę piepprzyć się przy świecach bo cię nie kocham, kocham, kocham. Taka już ze mnie zła kobieta.

Na początku był ból. Ogromny, niewyobrażalny ból. Łzy, popękane serce i mnóstwo smutnych piosenek. Później złość. Złość na niego, na to jak się zachował i że wszystko zniszczył. Odizolowanie się od świata i wymazywanie z pamięci wszystkiego co dotyczyło i przypominało jego. Teraz jest akceptacja, poddanie się. I tylko walczę z szybkością bicia mojego serca, gdy staje się dostępny. I tylko walczę ze wspomnieniami, których jest za dużo.

Nie mów, że nie chcesz mnie stracić, skoro robisz wszystko, by tak było.