rozstanie (15)

Nie rozumiem tylko jednego, dlaczego miłość temu, który zranił przypomina się wtedy, kiedy złamane serce zaczyna się zrastać.

Zwyciężyłeś i przeto ulegam. Atoli odtąd umarłeś na równi ze mną umarłeś dla Ziemi, dla Nieba i dla Nadziei! We mnie istniałeś i spojrzyj w moją śmierć, spojrzyj wskroś tej, która jest twoją, postaci, jak doszczętnie zamordowałeś siebie samego!

O ludziach, na których naprawdę nam zależało nie zapominamy nigdy. Oni zawsze gdzieś tam siedzą w naszej głowie. Mijając ich na ulicy możemy odwracać głowę, spoglądać w ekran telefonu lub po prostu udawać, że ich nie znamy. To tylko teatr. W rzeczywistości te osoby są bardzo ważnym elementem naszych wspomnień. Przywołujmy je w myślach i uśmiechamy się wtedy sami do siebie.

Niektórzy pojawiają się znienacka. Mieszają, mącą w naszych sercach. A potem znikają bez pożegnań. Żadne czary, tylko nasza naiwność pozwala byle komu się oswoić.

Każdego dnia zastanawiam się, czy Ty jeszcze o mnie pamiętasz? Czy wspominasz tak samo, jak ja te chwile, w których byliśmy tak cholernie szczęśliwi? Czy czasami żałujesz, że to wszystko tak marnie się skończyło? Czy zdarzają się dni, w których jednak za mną tęsknisz? Czy myślisz o mnie wieczorem, zanim zaśniesz? Czy masz czasem tak, że chciałbyś do mnie zadzwonić, ale nie masz pojęcia co powiedzieć? Czy jeszcze w jakimś stopniu się dla Ciebie liczę? Czy czasem, w chwili słabości, chciałbyś wrócić, ale boisz się mojej reakcji? Powiedz mi, czy nie radzisz sobie, tak samo jak ja?