rozstanie (90)

Nie dbasz, tracisz, nie odzyskasz nigdy.

I coś pękło między nami, coś jak mięśni zanik, nie pozwala dojść do siebie, kwiaty zeschły, a my wśród łez sami.

I gdybym miała możliwość cofnięcia czasu uwierz, że nigdy byśmy się nie spotkali.

Moje dni są teraz puste, moje życie się skończyło. Udaję, że żyję. Udaję, że się śmieję, że słucham, że odpowiadam na pytania. Każdego dnia czekam na znak, na gest. Żebyś wyzwolił mnie z tego ciemnego lochu, w którym mnie zostawiłeś i żebyś mi powiedział dlaczego to zrobiłeś. Dlaczego mnie porzuciłeś?

Nie rozumiem tylko jednego, dlaczego miłość temu, który zranił przypomina się wtedy, kiedy złamane serce zaczyna się zrastać.