smutek (31)

Kiedyś każdy dzień był pozbawiony KOLORÓW, a na mojej wykrzywionej UŚMIECHEM twarzy znalazłabyś nawet NIEPRZELANE ŁZY.

Świat jest już wystarczająco smutny. Nie pogarszajcie sytuacji.

Miałam wrażenie, że przyroda podziela podziela mój smutek. Czymże w końcu jest życie jak nie wiecznym sztormem, który zgarnia wszystko, co nam na chwilę dane, i zostawia na brzegu tylko nagie i poszarpane szczątki?

Doskonale to wiem, dzielimy przecież ten sam ból. Tak się właśnie dzieje, gdy ludzie stają się jednością: od tej pory dzielą się nie tylko miłością. Wspólny jest także ich ból, smutek, rozpacz.

Gdy ci smutno, gdy ci źle, chodź się przytul (możesz mnie) :*