smutek (62)

Żeby wreszcie zdarzyło się w moim życiu coś, co sprawi, że przestane być tak cholernie smutna.

Bolesne wspomnienia same przychodzą i pociągają za sobą cały sznur moich chorych myśli. Czuję, że jestem całkowicie sama, odepchnięta, niezrozumiana. Cały świat przeciw mnie jednej. Jestem do niczego.

Może umiem tylko ranić, dławić w sobie smutek?

Czasem zdaje mi się że dzień mojej śmierci byłyby najpiękniejszym dniem mojego życia :(

Jest na świecie taki rodzaj smutku, którego nie można wyrazić łzami. Nie można go nikomu wytłumaczyć. Nie mogąc przybrać żadnego kształtu, osiada ciasno na dnie serca jak śnieg podczas bezwietrznej nocy.