wspomnienia (133)

Mówiłam, że sobie odpuszczam, że kończe, o niego walczyć. Każdego dnia, zamiast: dzień dobry, powtarzałam: już mi nie zależy.

A może przebaczenie polega właśnie na ciągłym odsuwaniu od siebie bolesnych wspomnień, póki czas nie uleczy ran i gniewu, i póki krzywdy nie zostaną zapomniane.

Nie da się cofnąć czasu, dlatego powinniśmy z podniesioną głową wkraczać w następne etapy naszego życia, bo inaczej zwariujemy zadając so­bie ciągłe pytania bez odpowiedzi.

Może i mówię, że mam go w dupie. Że pierdole jego i tę jego nic nie wartą miłość. Może i oglądam się już za innymi chłopakami. Może nawet podoba mi się jego kolega. Ale pośród tego wszystkiego wciąż widzę jego.

Niektóre wspomnienia trzeba starannie przyklejać do serca, żeby nie zerwał ich powiew czasu.