wspomnienia o dobrych czasach (172)

Każdy z nas ma takie wspomnienie, że kiedy o nich wspomina, po prostu chciałby cofnąć czas.

Każdy Twój gest, każdy Twój ruch, najmniejsze drgnięcie. Mam teraz przed oczami jakby to było w tym momencie.

Nie jestem wyjątkowy, co do tego nie mam wątpliwości. Jestem zwyczajnym człowiekiem o zwyczajnych myślach i wiodłem zwyczajne życie. Nikt nie postawił pomnika ku mej czci, a moje imię szybko pójdzie w zapomnienie, lecz kochałem, całym sercem i duszą, a to moim zdaniem wystarczająco dużo.

A ja nie potrafię o Tobie zapomnieć. I co mi zrobisz?

I znów staramy się żyć normalnie, nie myśląc o tym co było, nie zwracając uwagi na to co dzieje się w naszych sercach. Staramy się o tym zapomnieć, z dnia na dzień jest nam coraz łatwiej. Przechodzi to w rutynę. Aż w końcu znów żyjemy normalnie. Znów starając się wyłączyć nasze uczucia. I tylko czasami, gdy się zapomnimy zagryzamy mocniej zęby, ściskamy w pięści dłonie starając się nie uronić łzy.