zagubienie (6)

Codziennie grzeszę i pytam Boga: Czy jestem zbyt ZAGUBIONA, by być OCALONA?

W życiu człowieka bywają chwile, kiedy nie wie, co ze sobą zrobić i dokąd pójść, a cała przyszłość wydaje się być jedynie czarną pustką. I bynajmniej nie interesuje cię, co w tej pustce znajdziesz.

Powiedz mi, chłopcze, coś Ty ze mną zrobił? Nic już nie rozumiem. Nie wiem po co jestem. Czy jestem? To jest straszne sedno... Ty w swojej nieświadomości zgładzasz mnie codziennie. Więc, czy jestem żywą śmiercią? Czy też już nie istnieję w rzeczywistości, a raczej dryfuję w obłokach zapomnienia?

Świat cały nie zdoła nas pokonać, gubimy się jednak sami przez zbyt mocne pragnienie rzeczy, których już nie posiadamy i przez zbyt uporczywe życie wspomnieniami.

Na początku był chaos, a później to już w ogóle rozpierdol.