życie (1588)

Mamo. Życie mnie boli. Daj, podmucham.

Jednego się dotąd nauczyłem: każdy człowiek chce, żeby wszystko grało. Nie marzymy o niczym fantastycznym cudownym, ani wyjątkowym. Z radością godzimy się na to, że wszystko gra, bo tyle nam w zupełności wystarcza.

Nie ogarniam tego fałszu na twarzach wielu ludzi. To prawda, że czas zmienia wszystko i wszystkich. Tylko zastanawiam się czemu na gorsze.

Najgorsze są chwile w których wiesz, że nie masz nikogo.

Któregoś dnia wierzyłam, że będzie pięknie, tego się trzymam i nigdy nie wymięknę!